مشاهده بیشتر
صنعت حملونقل را می‌توان در قلب تجارت و اقتصاد جهانی قرار داد چرا که جهانی‌شدن بدون توانایی جابه‌جایی انسان و کالا در سراسر کره زمین بی‌معنا خواهد بود. ظرفیت‌های حملونقل برای انتقال کالاها و مواد از جایی که تولید می‌شود به جایی که در نهایت مصرف می‌شود، زیربنای زندگی مدرن است. از قرن شانزدهم تحولات صنعت حملونقل تاثیرات عمیقی بر چهره اقتصاد جهانی وجهش تجارت بین‌الملل داشته است. در طول زمان کاهش هزینه‌های حملونقل موجب شده است تا بازارهای جهانی گسترده‌تر و مواد اولیه و کالاهایی که پیش از آن در دسترس نبودند، در همه‌جا یافت شوند.
حملونقل یکی از شاهرگ‌های حیاتی هر اقتصادی است که علاوه بر ایجاد ارزش افزوده مستقیم و تقاضای القایی که در اقتصاد دارد، با تسهیل تجارت، نقش عمده‌ای در شکوفایی سایر صنایع ایفا میکند؛ به طوری که سرمایهگذاری در زیرساخت‌های این صنعت منجر به افزایش بهره‌وری تمامی صنایع یک کشور بین ۰.۲ تا ۰.۴ درصد می‌شود. در حقیقت دستیابی به یک نرخ رشد اقتصادی بالا، نیازمند توسعه زیرساخت‌های حمل و نقل است، چرا که اگر این بخش متناسب با هدف‌گذاری رشد اقتصادی توسعه پیدا نکند، قطعا گلوگاهی برای رشد اقتصادی خواهد بود.
در طول تاریخ همه‌گیری‌ها نقش مهمی در به وجود آمدن و اصلاح نظام‌های درمانی در جهان داشتند. برای مثال در نتیجه همه‌گیری ویروس آنفولانزای اسپانیایی در دهه ۱۹۲۰ بود که بسیاری از کشورها به تاسیس یا اصلاح وزارتخانه‌های بهداشت خود دست زدند و برای اولین بار مقامات بهداشت عمومی در جلسات کابینه شرکت داده شدند و دیگر لازم نبود برای کسب بودجه سراغ سایر ادارات بروند و دولت‌ها به طور جدی شروع به عرضه سلامت به عنوان یک کالای عمومی در جامعه کردند.
اگرچه در گذشته تصور بر این بود که سلامت یعنی نداشتن بیماری و توانایی انجام کار، اما امروزه ثابت شده است که سلامت روان و برخورداری نسبی از رفاه اجتماعی نیز در حوزه سلامت قرار می‌گیرند. بر همین اساس برای تعیین سطح سلامت فردی و عمومی از شاخص‌های متعددی استفاده می‌شود که عملکرد نظام سلامت را مورد ارزیابی قرار می‌دهند. به عنوان مثال کاهش مرگ‌ومیر در کودکان و مادران باردار در کشور طی چند سال گذشته حاکی از آن است که سلامت و مراقبت‌های بهداشتی حین و پس از بارداری مورد توجه قرار گرفته است. امید به زندگی شاخص دیگری است که نشان می‌دهد بسیاری از مولفه‌های سلامت در کشور رو به بهبود هستند.
در چند دهه اخیر، اکثر قریب به اتفاق شاخص‌های سلامتی در جهان متاثر از پیشرفت‌های تکنولوژی و رشد اقتصادی کشورها، بهبود قابل توجهی را تجربه کرده‌اند. البته تجربه نشان می‌دهد، بیشترین رشد و بهبود در شاخص‌های حوزه سلامت و بهداشت به کشورهایی تعلق دارد که از شرایط اقتصادی، زیرساختی و اجتماعی مطلوب‌تری برخوردار هستند. در سمت مقابل، بسیاری از کشورهای توسعه‌نیافته مانند کشورهای آفریقایی، کماکان با معضلاتی جدی در زمینه بیماری‌های واگیردار، سطح عمومی بهداشت پایین و دسترسی ضعیف به خدمات درمانی مواجه هستند که این مسئله نتیجه خود را در نرخ امید به زندگی و مرگ و میر این کشورها نشان می‌دهد.
در دنیای امروز، سلامت به عنوان یک اهرم مهم در رشد جوامع، بخش مهمی از سیاست‌گذاری‌های اجتماعی و اقتصادی را تشکیل می‌دهد. این موضوع به جای آنکه به عنوان هزینه‌ای برای جامعه محسوب شود به عنوان یک سرمایهگذاری با بازده‌های قابل توجه اقتصادی و اجتماعی شناخته می‌شود. در سراسر جهان دولت‌ها به عنوان اصلی‌ترین سرمایه‌گذاران این حوزه با توسعه و ارائه زیرساخت‌ها و برنامه‌های زندگی سالم به دنبال منافع اقتصادی از جمله سیاست‌گذاری و افزایش عرضه در بازار نیروی کار هستند.
«میزان مراجعه پزشکی و مصرف داروی ایرانیان، چند برابر استانداردهای جهانی است.» همین یک قلم حقیقت آماری، شرایط سلامت و درمان کشور را فراتر و مفصل‌تر از هر گزارش تحلیلی شرح می‌دهد. در بررسی آمارها گفته می‌شود، سرانه کلی مصرف دارو در ایران سه برابر استاندارد جهانی است و ما در آسیا پس از چین بزرگترین مصرف‌کننده دارو به حساب می‌آییم. هر ایرانی به طور متوسط در طی یک سال ۳۳۹ بار دارو مصرف میکند رقمی که معادل با چهار برابر آمار جهانی است. همه این آمارها گواه این حقیقت تلخ است که ایران در حوزه سلامت با چالش‌های مهمی دست و پنجه نرم میکند.
برآورد‌های مختلف نشان می‌دهد که بیش از ۹۳ درصد از بار مرگ و میر قابل پیش‌گیری در جهان که به صورت سال‌های بالقوه از دست رفته زندگی اندازه‌گیری می‌شود، در کشورهای در حال توسعه رقم می‌خورد. مسئله‌ای که برای کنکاش در چرایی آن لازم نیست زحمت زیادی به خود بدهیم، چرا که از بیش از ۳۰ میلیارد دلار سرمایهگذاری جهانی در حوزه تحقیقات بهداشتی از دهه ۱۹۹۰، تنها ۵ درصد آن به کشورهای در حال توسعه تعلق دارد و در بخش درمان هم، جهان صنعتی به ازای هر سال از دست رفته بیش از ۲۰۰ برابر کشورهای توسعه نیافته هزینه میکند.
بهداشت و سلامت فردی و اجتماعی از مقوله‌های پراهمیت دنیای امروز برشمرده می‌شوند و بسیاری از برنامه‌ریزی‌ها و سیاست‌گذاری دولت‌ها در جهت بهبود و ارتقای سلامت در جامعه است. کندوکاو مختصری در تاریخ نشان می‌دهد که فعالیت‌های بشر در حوزه سلامت و بهداشت، به شکل کنونی عمری کمتر از دو سده دارد. مقوله‌ای که امروز بخش مهمی از روزمرگی‌های زندگی بشر را تشکیل می‌دهد، روزگاری مبهم و ناشناخته بود و تعداد پرشماری از افراد جان خود را بر اثر بیماری‌های مختلف از دست می‌دادند. در واقع پیشرفت مطالعات علوم پزشکی و میکروب‌شناسی اولین جرقه‌های ایجاد زیرساخت‌های سلامت را زد و مفاهیم جدیدی را در این حوزه به وجود آورد.
گردشگری به عنوان یکی از بزرگترین زیربخش‌های اقتصادی در جهان، در قرن جاری به یکی از مهم‌ترین منابع درآمد و ایجاد فرصت‌های شغلی برای بسیاری از کشورهای دنیا تبدیل شده است و می‌تواند به صورت مستقیم و غیرمستقیم سایر فعالیت‌های اقتصادی را تحت تاثیر قرار دهد، به‌طوری که از آن به عنوان موتور توسعه یاد می‌شود. صنایع دستی و تا حدی هم صنایع حملونقل و ساخت‌وساز، از جمله صنایعی هستند که می‌توانند تحت تاثیر تحولات گردشگری قرار گیرند. با این حال عملکرد پایین‌تر از ظرفیت بخش گردشگری ایران در سال‌های گذشته، موجب شده است تا عملکرد و جایگاه اغلب این صنایع و فعالیت‌های اقتصادی در اقتصاد کشور از پتانسیل‌های واقعی کمتر باشد.
ایران از نظر جاذبه‌های گردشگری یک کشور غنی به حساب می‌آید و در سطح جهانی نیز از جایگاه مطلوبی برخوردار است. این درحالی است که عملکرد گردشگری ایران در مقیاس جهانی هیچگونه تناسبی با پتانسیل‌های موجود در آن ندارد. بر اساس آمارهای ارائه شده از سوی سازمان جهانی گردشگری و وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، تعداد گردشگران خارجی واردشده به ایران طی سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۹ کمتر از نصف گردشگران خارجی واردشده به کشورهای مصر، امارات متحده عربی و ترکیه در مدت مشابه بوده است. همچنین بالغ بر نیمی از گردشگران خارجی واردشده به ایران، حدود ۷۸ درصد، طی سال‌های ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۹ از چهار کشور عراق، افغانستان، آذربایجان و ترکیه بوده‌اند. این آمارها نشان‌دهنده شکافی عمیق میان پتانسیل‌های موجود و عملکرد گردشگری کشور است که توجه نهادهای مسئول را برای کاهش این شکاف و توسعه گردشگری کشور می‌طلبد.
سیر تکاملی زندگی بشر و گسترش شهرنشینی باعث شده است تا گردشگری مفهومی جهانی پیدا کند و برای بسیاری از انسان‌ها و حتی دولت‌ها با اهمیت شود، چرا که گردشگری می‌تواند پیامدهای اقتصادی متعددی را برای کشورهای میزبان به دنبال داشته باشد. ایران یکی از معدود کشورهای جهان است که ضمن برخورداری از آثار به جا مانده از کهن‌ترین تمدن‌ها و حکومت‌های جهان، به دلیل قرار داشتن در یک موقعیت جغرافیایی مناسب از تنوع اقلیمی و جاذبه‌های طبیعی خیره‌کننده‌ای بهرمند است و پتانسیل بالایی در حوزه گردشگری دارد. اما علی‌رغم پتانسیل‌های گردشگری موجود در کشور، وجود ضعف‌ها در بخش زیرساخت‌ها باعث شده است تا تنها بخش کوچکی از این پتانسیل‌ها مورد توجه قرار گیرند.
