با تحلیل‌های‌ما، مطمئن تصمیم بگیرید...

صنایع غذایی یکی از مهم‌ترین گروه‌های صنعتی است که نقشی موثر در توسعه اقتصادی کشور دارد. نیاز به غذا، به عنوان یکی از مهم‌ترین ارکان ادامه حیات، باعث شده است تا اغلب کشورها به دنبال تولید محصولاتی در این صنعت باشند. صنایع غذایی در کشور ما، با توجه به شرايط آب‌وهوايی و تنوع و کيفيت مطلوب محصولات کشاورزی، می‌توانند دارای اهميت و مزايای فراوانی باشند. صنعت غذا، بر خلاف برخی صنایع دیگر، یک صنعت رقابتی است و همچنین پتانسیل مناسبی برای ایجاد ارزش افزوده و تامین امنیت غذایی برای کشور دارد.

صنعت پتروشیمی کشور با رویکرد کاهش خام‌فروشی و تکمیل زنجیره ارزش نفت و گاز پایه‌گذاری شده و توسعه یافته است. ظرفیت تولید محصولات پتروشیمی ایران سهمی ۴ درصدی از ظرفیت کل جهان را دارد. همچنین با ارزش تولید بیش از ۱۱۴ هزار میلیارد تومان محصولات پتروشیمی و شیمیایی در سال ۱۳۹۶، سهم آن از بخش صنعت کشور ۱۶ درصد است؛ این در حالی است که ارزش افزوده این بخش، با میانگین ۱۸ هزار و ۵۰۰ میلیارد تومانی (ثابت سال ۱۳۹۰)، تنها ۳ درصد از اقتصاد ایران را تشکیل می‌دهد. با توجه به ذخایر فراوان گاز طبیعی کشور، این سهم ناچیز محسوب می‌شود و حرکت به سمت افزایش ظرفیت و تولید محصولات انتهایی زنجیره ضروری است.

با پیشرفت روزافزون صنایع و رشد جمعیت جهان، پیش‌بینی می‌شود که تقاضای جهانی برای مصرف سیم و کابل نیز افزایش ‌یابد. با توجه به این مسئله، برنامه‌ریزی مناسب در جهت توسعه واحدهای فعال در عرصه تولید سیم و کابل زمینه‌ مناسبی را برای توسعه صادرات و ارزآوری به کشور فراهم آورده است و گامی موثر در بهبود اقتصاد کشور به شمار می‌رود. احداث و بهره‌برداری از واحدهای فعال در زمینه تولید سیم و کابل، در کنار تاثیرات آن بر توسعه اقتصادی کشور، تقاضای قابل‌ملاحظه‌ای را برای مصرف فلزات مختلف از جمله فولاد، آلومینیوم و مس ایجاد کرده است و محرکی برای بازار فلزات محسوب می‌شود.

در سال‌های گذشته، رونق صنعت ساخت و تعمیر قایق‌های تفریحی و ورزشی موجب شده بود تا تقاضای مناسبی برای فلزات، خصوصا فولاد، در کشور ایجاد شود که این امر دورنمای روشنی را برای بازار فلزات کشور پدید می‌آورد. اما به‌یکباره رکود قابل توجهی در این صنعت ایجاد شد. این رکود متقابلا بر مصرف فلزات در این عرصه نیز اثرگذار بود و موجب شد تا افت شدیدی در تقاضای فولاد کشور پدید آید. این رکود، که در سال‌های اخیر نیز ادامه یافته است، در کنار تاثیرات سوء آن بر اقتصاد و اشتغال کشور، موجب شده است تا امروز بخش بزرگی از تقاضای بالقوه برای فلزات نیز بدون استفاده باقی بماند؛ در صورتی که اگر برنامه‌ریزی مناسبی به منظور توسعه این صنعت سودآور تحقق می‌یافت، امروز تقاضای قابل توجهی برای انواع محصولات فلزی در کشور ایجاد می‌شد.

صنایع ساختمانی، به عنوان تامین‌کنندگان بخش بزرگی از محصولات مصرفی در احداث ساختمان‌های مسکونی، خدماتی، زیرساختی و غیره، یکی از بزرگ‌ترین بخش‌های اثرگذار بر اقتصاد کشور به شمار می‌آیند. توسعه این صنایع و رشد کمّی و کیفی تولیدات آن‌ها نقشی مهم و تعیین‌کننده در بی‌نیازی بخش ساخت‌وساز از واردات دارد. بدیهی است که لازمه این امر، سیاست‌گذاری‌های صحیح در زمینه رشد سرمایه‌گذاری‌ها در پروژه‌های ساختمانی و زیرساختی است که موجب رشد بازار مصرف محصولات صنایع ساختمانی و توسعه این صنایع خواهد شد.

رشد و توسعه صنایع دریایی در ایران، علاوه بر ایجاد ارزش افزوده برای کشور، می‌تواند محرکی برای رشد بخش اعظمی از زنجیره تامین دیگر صنایع، همچون صنایع فلزی و صنایع تولیدکننده تجهیزات و ماشین‌آلات باشد. حتی رشد این صنایع به توسعه شرکت‌های خدماتی در بخش حمل‌ونقل دریایی نیز، به واسطه بهبود دسترسی به تامین قطعات و شناورها، کمک می‌کند. این در حالی است که توسعه فعالیت حمل‌ونقل دریایی، خود تقاضایی برای فلزات از محل قطعات یدکی و تجهیزاتی همچون جابه‌جاکننده‌ها و کانتینر ایجاد می‌کند. پتانسیل بالای ایران برای رشد این صنایع، به دلیل سهم بالای مرزهای آبی و فعالیت‌های صنعتی فراساحلی همچون استخراج نفت، می‌تواند نقش این صنایع را بسیار پررنگ‌تر کند.