با تحلیل‌های‌ما، مطمئن تصمیم بگیرید...

از دیرباز استفاده از ماشین‌آلات و ادوات ابتدایی یا سنتی در بخش کشاورزی رایج بوده است. این ماشین‌آلات و ادوات ابتدایی معایبی گوناگون داشتند و با گذر زمان و ظهور انقلاب صنعتی در اروپا، این صنعت به مرحله نوینی قدم نهاد. ادوات کشاورزی متناسب با اقتضای زمانی و به موازات بهره‌برداری از زمین و حاصل‌خیزی بستر کشت یا خاک، مورد استفاده قرار می‌گرفتند. بنابراین ماشین‌آلات پارامتری مهم در این صنعت برشمرده می‌شوند. امروزه افزایـش جمعیـت از یک طـرف و محدودیـت منابـع از طـرف دیگـر اسـتفاده از ماشـین و روش‌هـای مکانیـزه در تولیـد محصـولات کشـاورزی را اجتناب‌ناپذیـر می‌کند. گزارش حاضر به بررسی سهم کشاورزی و بخش تولید ماشین‌آلات و تجهیزات صنعتی مورد استفاده این صنعت از تولید ناخالص داخلی پرداخته است. بدیهی است که هرچه میزان تولید ماشین‌آلات و ادوات کشاورزی در کشور افزایش یابد، تقاضا برای فلزات مختلف نیز افزایش خواهد یافت. از طرف دیگر، هر قدر صادرات این نوع تجهیزات افزایش یابد، در واقع صادرات فلزات به شکل غیرمستقیم و با ارزش افزوده بالاتر نیز افزایش خواهد یافت.

بررسی اقدامات و رویکردهای جهانی منعکس‌کننده اهمیت روزافزون رسیدگی به چالش تغییرات آب‌وهوا و انتقال به دنیای با کربن صفر است. به طور مثال می‌توان به اجرای سیاست‌های انرژی‌های تجدیدپذیر به عنوان جایگزینی برای سوخت‌های فسیلی که منبع بالقوه انتشار ‌دی‌اکسیدکربن هستند یا توافق‌نامه بین‌المللی پاریس که کشورها را تشویق می‌کند تا با تعیین اهداف جمعی و همکاری در زمینه اقدامات اقلیمی، برای کاهش انتشار کربن با یکدیگر همکاری کنند، اشاره کرد. علاوه براین برخی کشورها مکانیسم‌هایی مانند سیستم‌های CAP AND TRADE را برای تشویق مشاغل و افراد برای کاهش ردپای کربن خود معرفی کرده‌اند. این اقدامات با هدف کاهش تاثیر فعالیت‌های انسانی بر محیط‌زیست از طریق کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای صورت می‌گیرد و به کاهش انتشار کربن و تلاش برای خلق آینده‌ای پایدارتر کمک می‌کند.

در جهان امروز که فرآیند توسعه نسبت به هر زمان دیگری سرعت بیشتری به خود گرفته است، تکیه بر رویکردهای برنامه‌ریزی سنتی و متمرکز، نه‌تنها کمکی به توسعه و برقراری توازن و عدالت منطقه‌ای نمی‌کند، بلکه با این روش دستیابی به توسعه پایدار و همه‌جانبه هرگز امکان‌پذیر نخواهد بود. بدون شک، هدف اصلی تمام برنامه‌ریزی‌های کلان کشورها، توزیع مناسب فعالیت‌ها و استفاده حداکثری از قابلیت‌های محیطی در فرآیند توسعه مناطق است؛ ازاین‌رو توجه به مسئله آمایش سرزمین و لحاظ کردن پتانسیل‌ها و محدودیت‌های نواحی مختلف در برنامه‌ریزی‌های کلان منطقه‌ای، اهمیت بسیار بالایی در رشد و پیشرفت هماهنگ و متوازن کشورها دارد. تمرکز شدید و ناهمگونی جمعیت و فعالیت‌ها در یک یا چند نقطه جغرافیایی خاص از مشخصه‌های بارز بسیاری از کشورهای جهان سوم است که در سیاست‌گذاری‌های خود به موضوع آمایش سرزمین توجه مناسبی نداشته‌اند.

در جهان رقابتی امروز، استفاده از تکنولوژی‌های روز و مکانیزاسیون از اهمیت بسیار بالایی برخوردار شده است. در این میان، دو بخش ساختمان و معدن بیشتر از سایر بخش‌ها به استفاده از ماشین‌آلات و تجهیزات مناسب وابسته‌اند. به‌کارگیری ماشین‌آلات مناسب در این صنایع می‌تواند تا حد زیادی بر سودآوری کل پروژه‌ها بیفزاید. در ایران، صنعت تولید ماشین‌آلات معدنی و ساختمانی قدمتی طولانی دارد و بخشی از ماشین‌آلات مورد نیاز این صنایع در داخل کشور تامین می‌شود. با این حال، در سال‌های اخیر، این صنعت شرایط مناسبی از نظر ایجاد ارزش افزوده نداشته است و با فرض تداوم شرایط کنونی، نمی‌توان چشم‌انداز روشنی را برای توسعه آن متصور بود.

توسعه صنعت پتروشیمی تقاضایی را برای فلزات از جوانبی مختلف ایجاد می‌کند که اصلی‌ترین بخش آن را می‌توان تجهیزات مورد استفاده در واحدهای پتروشیمی برشمرد. بررسی‌ها نشان می‌دهد که بخش عمده‌ای از این تجهیزات از منابع خارجی تامین می‌شود. با وجود این، تولیدکنندگان داخلی که تقریبا سهمی یک‌چهارمی از تامین تجهیزات پتروشیمی را دارا هستند، نزدیک به یک درصد از کل بازار سه فلز اساسی فولاد، آلومینیوم و مس را تشکیل می‌دهند. انتظار می‌رود که با تداوم رشد بومی‌سازی، بتوان این میزان را تا ۳.۵ درصد افزایش داد.

فرآیند بودجه‌ریزی که هرساله توسط دولت در کشور انجام می‌شود، نمادی از سیاست اقتصادی این نهاد حاکمیتی برای سال آتی است. آمارهای سازمان برنامه و بودجه نشان می‌دهد که دولت ایران بیشتر بر سیاست‌هایی که منتج به حفظ قدرت خرید اقشار مختلف جامعه در سطح مطلوب می‌شود، متمرکز است. طی تقریبا ۱۷ سال گذشته، در فرآیند بودجه‌ریزی حدود ۶۰ درصد از کل مصارف بودجه عمومی دولت برای اعتبارات هزینه‌ای (یا همان هزینه‌های جاری)، ۲۰ درصد برای تملک دارایی‌های سرمایه‌ای (یا همان هزینه‌های عمرانی) و مابقی برای تملک دارایی‌های مالی و مصارف اختصاصی دولت در نظر گرفته ‌شده است.